Time issues en van die dingen

Oepsie… zo een pasgeboren baby en een blog, het is niet zoooo simpel als vooraf bedacht!

3,5 weken verder en ik vind eindelijk een momentje om het één en het ander ‘op papier’ te zetten hier. Ik moet zeggen, Titus vraagt veel tijd en energie, maar nog niet alle tijd en energie en hoe langer hoe meer minder tijd en energie. Dat laatste ligt dan vooral aan de eigen behendigheid. Die stijgt mee naarmate het aantal levensdagen van Titus stijgen. Niet slecht!

Het geven van badjes gaat sneller en efficiënter, pampers verversen doe ik bij wijze van spreken met mijn ogen dicht (ik vermoed dat ik dit zelfs al eens gedaan heb tijdens een almost slapeloze nacht of zo 🙂 ), en tijdens de borstvoeding durf ik al eens een boek lezen, een tijdschriftje doorbladeren of ja zelfs een mailtje beantwoorden. Heel rustig op ’t gemakske, Titus staat voorlopig op numero uno op alle vlakken (ik heb niet voor niks nog een dikke anderhalve maand zwangerschapsverlof hé?!) maar er komen stiekem hier en daar al mini momentjes waarop ik mijn eigen bloed weer voel stromen. Zo momentjes, nog pril en klein, waarbij ik denk ‘ahja, juist, ik ben ook nog een persoon op mezelve’ en mijn zelfvertrouwen een kleine boost krijgt.

 

Dat momentje kan bijvoorbeeld het checken van de weegschaal zijn. (Ik zei het dat zulke momentjes iets kleins kunnen zijn). Als dan die cijferkes een gewicht aangeven dat naar mijn bescheiden mening toch al redelijk snel na de bevalling richting ‘normaal’ gewicht gaat, dan kan mijn puur persoonlijk en egoïstisch geluk niet op! Of als er een grote bestelling binnenkomt, een krantenartikel verschijnt over Ms Flash, iemand me zegt dat ik een mooie jurk aan heb, mijn eerste voorzichtige glaasje wijn na 9 maanden, … Kleine momentjes die enkel en alleen mij aangaan. Geen baby, geen echtgenoot, geen huishoudelijke taakjes, maar kleine persoonlijke overwinningetjes. Hoera, schouderklopje voor mezelf!

Maar ho, elke dag voel ik me ook meer moeder! Vergis je niet, die nieuwe rol en status omarm ik maar al te graag! Titus is een schatje, en uiteraard de mooiste, braafste, tofste, slimste,… Het manneke kan nog niet veel meer dan slapen, eten, huilen en pampers vullen, toch ben ik er nu al van overtuigd dat hij fan-tas-tisch is! Daar moet je dan moeder voor zijn zeker? En ook moet je moeder zijn om uw hart te breken wanneer dat kleine hoopje mens weent en kreunt omwille van krampjes. Of wanneer hij bibbert van de kou na ondergedompeld te zijn geweest in een overheerlijk badje. Of gewoon, het moederhart breekt al eens gewoon, tussendoor, omdat hij groeit, omdat hij glimlacht, omdat hij uw hormonen nog steeds beheerst, omdat hij uw kind is, omdat hij het kind is van de man van uw dromen, omdat hij een rood poepke heeft dat een zalfke nodig heeft,….

Jawadde!

En toen was ik moeder!

 

keizer Titus est arrivé!

 

U had het misschien al door… de radiostilte was er niet voor niets… mijn zoon kwam ter wereld!

22 juli 2014 om 18:18u werd Titus met zijn 4,8 kg op keizerlijke wijze (eindelijk) geboren!

Het was een dagje zweten en puffen, maar veel aanstalten om eruit te komen maakte hij niet. Hij zat daar goed in mijn buik, de koppigaard! Dus moesten ze hem komen halen. En dat ging gelukkig vlot!

Een gezond manneke, een schat van een baby, we stellen het goed!

En ik ben de gelukkigste moeder op aarde! (tussen enkele vermoeide huilbuitjes door althans :))

Een klein beetje zelfmedelijden

Iedereen doet allemaal leuke dingen dit weekend (echt ie-de-reen!). Festivallekes all around, al mijn vriendinnen op een vrijgezellenweekend, zelfs mijn ouders hebben een zot leuk weekend gepland… en ik? Ik zit gewoon te wachten op een baby…

En oh ja, die vriendin van een vriendin die uitgerekend was voor begin augustus… Je kan het al raden: die heeft sinds gisteren een mooie dochter! Rotstreek! 🙂

(al is dat een echt heel egoïstische gedachte, want bij haar was het een stuit ligging en aldus keizersnede… hmmm… wie weet dacht zij wel: liever een week overtijd en inleiden dan een keizersnede? En zo kom ik dan toch nog een beetje met beide voetjes weer op de grond)

DIY T-shirtjes

Zeeman, solden en verveling: geen slechte combinatie!

Ik tikte zowaar 4 (!) T-shirtjes op de kop voor de luttele som van 2 euro!

Twee van die 4 T-shirtjes zijn hele leuke met streepjes, 2 zijn echter gewoon, saai, wit. Daar moet verandering in gebracht worden!

Dus ik met mijn textielstift aan de slag om die zoon binnenkort in een hip outfitje te kunnen steken;

Naar voorbeelden van dure designer kinderkledingmerken die stukken van mensen kosten. Geef mij maar de Zeeman-DIY-variant! 🙂

Wat met het budget als de baby er is?

Zoals in mijn allereerste blogpost met de spelregels gezegd: liefst van al kom ik toe met het kraamgeld van 1222 euro tot eind 2014.

Dat moet lukken, gezien ik nu nog 200 euro in de pot heb liggen die ik nog niet uitgegeven heb! Die 200 euro verwacht ik te zullen moeten uitgeven aan iets dat ik volledig over het hoofd zag, of achteraf toch belangrijker blijkt te zijn dan gedacht, of gewoon aan onverholen luxe-shoppen naar items die totaal niet noodzakelijk zijn. Dat laatste zou dan wel wat jammer zijn. Dus moest de 200 euro eind 2014 halen, dan hevel ik dit gewoon over naar 2015. Op een bepaald moment zal ik toch echt wel iets nieuws/bijkomends moeten aankopen voor die zoon van mij, veronderstel ik! 🙂

Maar ik hou wel van uitdagingen. En die kraamgeld-uitdaging, die is me belachelijk goed bevallen! Ik ben trots op mezelf, Dieje Van Mij is ook tevreden, onze bankrekening is niet compleet geplunderd, onze ecologische voetafdruk ging er op vooruit, en de creativiteit en het voldane gevoel achteraf: goud waard!

Dus ik wil niet stoppen bij de geboorte. Consuminderen met kinderen, dat zal het zijn! Een nieuwe uitdaging staat in de startblokken: deze van het kindergeld! Want ja, wij Belgen krijgen per kind een kleine kinderbijslag! Zo’n 84,43 euro per maand in ons geval (lees: beide ouders zelfstandigen). Zou dit bedrag voldoende zijn om alle kinder-uitgaves te dekken? (Niet meegerekend hierbij de eventuele medische kosten en voedsel, aangezien dit nogal moeilijk los te koppelen valt van de ‘gewone’ uitgaven). Ik weet het niet, maar ik ga het proberen.

Interessante artikels over baby’s en budget

Hier nog geen baby in zicht,

enkel wat in het rond draaien, geen bewegingen in de juiste richting dus (lees: naar beneden, naar buiten, naar de ‘echte wereld’). Maar gisteren was mijn uitgerekende datum, dus ik mag niet klagen, laat staan panikeren.

Wat doe ik dan wel?

Vandaag ben ik zo wat aan het freewheelen on the internet: een beetje lezen en doorklikken op leuke blogs, columns,…

En de interessante dingen, die deel ik graag met jullie!

Bijvoorbeeld het Nederlandse online magazine ‘Kiind’. Leuke ontdekking. Alleen al omdat de heldere en nuchtere kijk van de Nederlanders ook in baby- en opvoedingsland wel eens bevrijdend werkt voor die kneuterige, angstige Belgjes. Leuk artikel dat helemaal strookt met wat ik nu ook nastreef: consuminderen met kinderen!

Ook een artikeltje over de minimale kraamlijst/geboortelijst vind ik een voltreffer! Overdadig spullen hamsteren voor je baby, nergens voor nodig!

En dan een leuke blog die op een niet al te prekerige, genuanceerde en zelfrelativerende manier het onderwerp ‘minimaliseren’, ‘consuminderen’ en kinderen, leuk leven, … in het eigen leven toepast en erover bericht: Eenvoudig Wit.

Voila, een beetje budget-inspiratie! Een kleine boost die ik vandaag precies even nodig had, want met dat wachten op een baby komt ook de verveling, en met de verveling komt ook de drang om te consumeren. En dat willen we (nu) niet!

 

Mobiel

Dat aftellen had ik duidelijk onderschat… Wat is me dat een saaie bedoening!

Uit huis gaan vind ik niet zo prettig meer, toch zeker niet als het een min of meer grotere afstand betreft. En ik woon in een godvergeten stad dat eigenlijk een uit de kluiten gewassen dorp is en waar ik op enkele buren na nog geen echte vrienden gemaakt heb, laat staan soulmates ben tegen gekomen. Normaal geen probleem, vrienden en soulmates genoeg in de overige Vlaamse velden, maar nu dus… Gegijzeld door een baby die er niet uit wil, is zo een beetje mijn standaard basishumeur tegenwoordig.

Dat komt er ook van om zo goed voorbereid te zijn. Alles is al klaar. De doopsuiker, het geboortekaartje, bedje, kleertjes, pampers, huis aan de kant,… En mijn budget van 1222 euro is ook bijna volledig op (nog 200 euro over maar dat hou ik liever als reserve voor de maanden waarin de baby wel al ter wereld is). Dus het is ook niet dat ik nu nog veel zin heb om te snuisteren in de kringwinkel of rommelmarktjes afstruinen. Als je geen geld hebt om uit te geven aan dingen die niet noodzakelijk zijn, is dat gewoon jezelf kwellen. En alle noodzakelijke dingen heb ik dus al.

Tot zover het gezaag en geklaag. Af en toe in een opflakkering van daadkracht komt er alsnog iets uit mijn mouw getoverd. Om verveling tegen te gaan plan ik dan kortstondige creatie-momentjes met een klein projectje dat maximum een uurtje of 2 mag innemen en waarvoor al het benodigde materiaal reeds bij de hand ligt. Een kast herschikken bijvoorbeeld. Een plantje planten. Of mijn laatste wapenfeit tot op heden: een mobieltje ineen knutselen!

Zoonlief moet toch een mobiel boven zijn bedje hebben? En kopen, dat is zooooo 2013. Nee, upcycling, zelfmaken, origineel, uniek, persoonlijk, dat is 2014! Allerlei ideetjes kwamen reeds in mij op om een mobiel te knutselen (pinterest is daarvoor echt een onuitputtelijke inspiratiebron). Ik koos uiteindelijk voor een simpele basis: 2 houten oude kleerhangers die gemakkelijk tot de basisconstructie voor een mobiel herschapen konden worden. Dan zocht ik in al mijn rommel en verzamelingetjes naar iets leuks om aan die mobiel te bevestigen. Ik wou eenvoud, dus liefst slechts 4 leuke objecten aan een touwtje. Awel ja, ik heb zo een mini verzameling wereldbolletjes (vraag me niet waarom), i-de-aal!

Max een uur knutselen later:

 

Het heeft niet mogen zijn, maar het lag niet aan mijn outfit!

De Rode Duivels stranden op de kwartfinales! Dju toch!

Met dat aftellen naar de geboorte (nee, de baby is er nog niet… verdorie toch!) volg ik het WK redelijk hard op de voet. En al zeker onze Rode Duivels! Trots dat ze zo ver geraakten, gefrustreerd dat ze hier nu stranden en dat het niet aan hen lag (die Argentijnen voetbalden voor geen meter, zoooo irritant!). Maar het lag ook zeker niet aan mijn low-budget supportersoutfit!!

Een marcelleke, een textielstift en een tricolore bloemenkransje, meer had ik niet nodig om de Red Devils van gepaste supporters-spirit te voorzien:

 

foto:  Mr&Ms Flash

De weeën-opwek-muziek-mix!

Der zijn voordelen aan getrouwd zijn met een (huwelijks)fotograaf, heel veel zelfs. Vrijheid, onafhankelijkheid, altijd fototoestellen in de buurt, altijd vrolijke mensen, relatief flexibele tijdsindeling, … Echter één groot nadeel: zo een trouwfeest is een unieke gebeurtenis op één bepaalde dag, en het is die unieke gebeurtenis op die bepaalde dag vastleggen, dat is Dieje Van Mij zijn verantwoordelijkheid. Dus als je het maken van een baby niet echt plant, kan je de pech hebben dat die baby uitgerekend is op een dag midden in het hoogseizoen der trouwerijen!

Concreet: elke zaterdag en ongeveer ook elke vrijdag is Dieje Van Mij een ganse dag op de baan van ’s morgens vroeg tot ergens in de nacht (afhankelijk van de timing van de openingsdans en openingsdansen worden standaard later uitgevoerd dan in het oorspronkelijke tijdsschema stond). Dat is dus best lastig als je hoogzwanger bent en elk moment aan de hele bevalings-reutemeteute kunt starten. En de grootste frustratie daarbij is: je kan dat verdorie niet inplannen, zo een bevalling!

Idealiter komt die zoon van mij zijn kopke uitsteken op een zaterdagnacht, zondag, maandag of eventueel dinsdag. Vanaf woensdag is het al weer bekken toe, want dan moet papa-in-spe te veel werken en komt zijn aanwezigheid op één der trouwerijen in gedrang! Gelukkig zijn er back-up fotografen en dat soort zaken, maar een trouwkoppel de perfecte dag bezorgen is toch mee de verantwoordelijkheid van de fotograaf. Als die zelf niet komt opdagen, maar een vervanger, tsss… Niet echt helemaal je dat. Dus heb ik een doel: vanaf zaterdagmiddag begin ik aan mijn ‘kom maar, jongen’-ritueel en vanaf woensdag doe ik aan ‘blijf daar nog maar wat’ gewoontes.

Concreet: ‘blijf daar nog maar wat’ houdt veel rusten en geen bruuske bewegingen, geen zotte voedingswaren, geen gini of andere kinine houdende drankjes, …

De ‘kom maar, jongen’-rituelen zijn dan weer: gini drinken, wandelen, fietsen (zonder echt uit te putten), ananas eten, de zoon toespreken, en vooral: dansen! Volgens mij moet dat helpen! Jaja, allemaal dikke zwans natuurlijk, maar liever dikke zwans toch maar proberen dan gewoon wat passief afwachten. Dus heb ik een ‘weeën-opwek-muziek-mix’ samengesteld! Hitjes die de heupen doen draaien, waarbij je onmogelijk stil kan zitten, die instant-vrolijkheid en levensvreugde garanderen, en die naar mijn bescheiden, totaal onwetenschappelijke mening wel eens een weetje kunnen opwekken! Enjoy the mix:

all time favorite: (als je die dance moves letterlijk nadoet, dan kan er niet anders dan een baby geboren worden, denk ik 🙂 )

kont-shaker:

onmogelijk stil te zitten bij:

veel te veel herinneringen:

een beetje trager als het wat te vermoeiend wordt:

balkanbeats zijn ideaal bij zware benen, die moeten nl. bewegen en dat kan hiermee gewoon niet anders:

van de balkan naar Noord-Afrika:

en last but not least, reggae beats zijn ideaal in geval van zwangerschap:

 

 

Slaapzak-paniek

Misschien het laatste bezoekje aan de gynaecoloog eergisteren… wie weet… Volgens haar kan de babyzoon alleszins elke dag ter wereld komen maar even goed ook nog een maandje van zich laten wachten! Hij zit al klaar, hij weegt al voldoende (3,7 kg!!), en der is al van alles in gang gezet daar vanonder om die bevalling vlot te laten verlopen. Haha.

Dus dat was me een ‘wow, het staat nu echt wel te gebeuren’ momentje! En dan niet zo zeer voor mij, wel voor Dieje Van Mij! 🙂 Ik voel dat manneke natuurlijk al tijden rondzwemmen, en nu niet echt meer zwemmen maar eerder wat duwen en pogingen tot draaien of zo. Enfin ja, misschien ben ik daardoor al meer bewust van het feit dat er wel degelijk een nieuw leventje daar binnenin klaar staat. Dieje Van Mij kwam dus thuis en begon half en half toch even rondjes te draaien: ‘waar liggen die pampers?’, ‘hoe zit dat met die zalfkes en poederkes?’, en vooral: ‘waar gaat hij in slapen als hij hier voor het eerst thuiskomt?’. Dat laatste was van een gigantisch belang in zijn hoofd! Ik had zoiets van: we hebben een bedje, we hebben een wieg, halloooooo?!! Waar panikeer jij over? Maar het ging ‘m dus vooral om: wat voor dekentje moet hij hebben of hoe moet hij ingepakt worden?

Ja, ok, ik had zoiets van: dekentjes genoeg. Klopt ook wel. We hebben 2 kleine fleecedekentjes, iets dat wat weg heeft van een donsje (wat het niet is, want dons mag niet), we krijgen een gehaakt dekentje van mijn tante,… Hoeveel dekentjes moet een pasgeboren baby in putteke zomer hebben?

‘Maar moet hij geen slaapzakje hebben dan?’ Hmmm, ja, hmmm… Het slaapzakje dat ik kocht in de Hema, ook al beloofd onze jongen ne grote te worden, is toch een beetje té groot voor zo een pasgeboren boeleke. En moeten pasgeboren boelekes wel in een slaapzak? Om Dieje Van Mij en ook wel een beetje mezelf te sussen zei ik vol zelfvetrouwen: nee, een slaapzakje is niet nodig zo in het begin. Je bakert hem gewoon in, in één van die dekentjes die we hier hebben liggen.

Maar dan begon het toch wat te knagen… Klopt dat wel? Toeval of niet, ik was op zoek naar de laatste checklist voor ‘wat te doen na de geboorte’ op de website van Kind en Gezin, en daar stond natuurlijk bij dat je best ook een slaapzakje voor je kleine knaap voorziet. Dju… Nu begon het helemaal te knagen. Stel dat wij hier al meteen een cruciale fout maken: een baby niet in een slaapzak steken, bijvoorbeeld?! En mensen komen op bezoek en zeggen vol verwijt: maar alé, die baby hoort toch in een slaapzak? Haha. Ik weet wel dat dit sterk, sterk, sterk overdreven is. Maar de slaapzak-paniek was hoe dan ook op mij over gewaaid.

Een kleine internetzoektocht leert me dat je kan kiezen tussen een slaapzaken of een lakentje. Geen paniek nodig dus. Maar dat slaapzakje wordt wel handiger bevonden. Ok. En dat slaapzakje moet idealiter 10 cm langer zijn dan de baby. Ok.

Hema slaapzakje is dus uitgesloten. Tenzij ik dit inkort. Maar ik ontdek in de schatkist van de grote hoeveelheid kleding die ik enkele maanden terug van onze buren kreeg: een kleine slaapzak van 60 cm! Ideaal! De perfecte slaapzak voor onze zoon! Niet te warm, niet te koud!

Soms heeft ne mens toch geluk!

Eén detail: ik vind ‘m niet zo mooi, die slaapzak. Hij is neutraal, niet echt veel mis mee… Maar niet het fancy-, coolness gehalte dat ik tegenwoordig toch placht na te streven, zal ik zeggen.

Vooral het tekeningetje van het jongetje en het meisje, is wel heel erg jaren ’90:

De oplossing is doch simpel en snel gefixt: een blauw hartje gaat erover! Hupla! Gepimpt, dat slaapzakje! Opgelost, dat paniekje! Tevreden, dat hoogzwanger vrouwtje en zenuwachtig papaatje in spe.

En best van al: geheel gratis!

(dat mini vlekje rechts krijg ik er nog wel uit met mijn gouden-anti-vlekken-handen! You’ll see!)